Schending beroepsgeheim huisarts bij aangifte na inbraak door patiënt.

De in deze zaak aangeklaagde huisarts heeft aangifte van inbraak en brandstichting gedaan. De huisarts heeft bij de aangifte gemeld dat hij klager van het plegen van de feiten verdacht. Hierbij heeft de huisarts verteld dat klager nog in de praktijk was geweest vlak na de eerste inbraak en de brandstichting, omdat hij een TBC-onderzoek wilde. Klager verwijt de huisarts schending van zijn beroepsgeheim: de huisarts heeft door te vertellen over het TBC-onderzoek onnodig medische informatie verstrekt aan de politie zonder instemming van klager. De klacht wordt gegrond verklaard, maar het RTG ziet af van het opleggen van een maatregel.

In kort geding is niet komen vast te staan of verzekeraar gehouden is de volledige kosten voor een operatie in het buitenland te vergoeden of dat het marktconforme tarief van een vergelijkbare DBC volstaat.

Deze kortgedingprocedure richt zich op de vraag of op basis van de overlegde stukken kan worden vastgesteld dat eiser op grond van de polisvoorwaarden recht heeft op de volledige vergoeding van de kosten voor een operatie in Cyprus (Tarlovcyste-operatie) in tegenstelling tot de vergoeding van het marktconforme tarief in Nederland. Primair stelt eiser zich op het standpunt dat de noodzakelijke operatie in Cyprus niet in Nederland beschikbaar is waardoor VGZ (verweerder) geen markconform tarief had kunnen vaststellen op basis van een vergelijkbare bestaande Diagnose Behandel Combinatie (hierna: DBC).

Als sprake is van een calamiteit moet het volledige medisch dossier worden verstrekt.

Klagers zoon is vroegtijdig overleden als gevolg van een calamiteit. Klager vraagt de Geschillencommissie Ziekenhuizen te oordelen over de nazorg aan de familie, het handelen van de klachtenfunctionaris, de behandeling door de calamiteitencommissie en het verstrekken van het medisch dossier. De commissie acht zich enkel bevoegd om zich uit te laten over de klacht die gaat over de verstrekking van het dossier.

Zorgaanbieder kon redelijkerwijs niet tot besluit opheffen woongroep komen.

Een zorgaanbieder heeft besloten om een woongroep op te heffen en zes cliënten te verplaatsen. De zorgaanbieder heeft in de procedure tot het besluit niet zorgvuldig gehandeld. De klacht wordt gegrond verklaard.

Zorgaanbieder handelt niet onzorgvuldig door zonder toestemming cliënte Wmo-indicatie aan te vragen.

Een zorgaanbieder heeft een aanvraag ingediend voor verlenging van een Wmo-indicatie. Hiervoor is door cliënte geen toestemming gegeven. Evenmin heeft cliënte bij de zorgaanbieder kenbaar gemaakt dat een Wmo-indicatie niet gewenst was. Volgens de commissie heeft de zorgaanbieder niet onzorgvuldig gehandeld door een Wmo-indicatie aan te vragen.

Hof laat (net als rechtbank) bindend advies geschillencommissie zorg in stand.

Een vrouw ondergaat een cosmetische ingreep. Ze is niet tevreden en er volgt een nieuwe ingreep. Ook daarover is ze niet tevreden en de vrouw dient een klacht in bij de Geschillencommissie Zorg. Bij bindend advies verklaart die de klacht ongegrond. Vergeefs vordert de vrouw vernietiging van het bindend advies, eerst bij de rechtbank en thans bij het hof. De burgerlijke rechter dient terughoudend te zijn. Naar het oordeel van het hof is de geschillencommissie in haar oordeelsvorming voldoende ingegaan op de voorliggende klachten en heeft zij de beslissing naar behoren gemotiveerd.

Oorzaak droge ogensyndroom na laserbehandeling onzeker: proportionele aansprakelijkheid. Rechtbank hanteert formule ter berekening daarvan.

Na een ooglaserbehandeling heeft een man diverse klachten, waaronder een droge ogen-syndroom. Volgens de rechtbank is de oorzaak daarvan onzeker. Zij baseert zich daarvoor op het beschikbare deskundigenrapport. De rechtbank past de rechtsregel toe van de proportionele aansprakelijkheid, hanteert een formule ter berekening ervan en berekent de aansprakelijkheid van de oogkliniek. Door het droge ogen-syndroom wordt verdere behandeling verhinderd. De schade die daarvan het gevolg is rekent de rechtbank op grond van artikel 6:98 BW toe aan de oogkliniek.

Wederzijdse vertrouwensbreuk staat in de weg aan nieuwe behandelingsovereenkomst. Geen tekortkoming in (na)zorgverplichting ten opzichte van psychiatrische patiënt.

Een vrouw met een ernstige psychiatrische aandoening beëindigt de jarenlange zorgrelatie met een GGZ-instelling. De instelling licht de huisarts in. De vrouw vraagt nadien aan de instelling om een crisisopvangplek. Die weigert en de vrouw vordert de crisisopvangplek thans in kort geding. Bij beide partijen blijkt sprake van een vertrouwensbreuk. Nu een vertrouwensrelatie ontbreekt, hoeft de instelling geen nieuwe behandelingsovereenkomst aan te bieden. De instelling is niet verplicht mee te werken aan verwijzing naar een andere instelling, nu de regie bij de huisarts ligt. Geen tekortkoming in enige (na)zorgverplichting. De voorzieningenrechter wijst de vordering af.

Adreswijziging doorgeven aan de overheid niet voldoende, ziekenhuis mag uitgaan van gegevens die op grond van de behandelingsovereenkomst bekend zijn.

Een vrouw verhuist naar de Verenigde Staten en schrijft zich uit de Basisregistratie Personen uit. Zij geeft haar adreswijziging niet door aan het ziekenhuis, waardoor het ziekenhuis een factuur naar het oude adres stuurt. Het ziekenhuis vordert ook buitengerechtelijke incassokosten, wettelijke rente en proceskosten. De vrouw betwist dat zij die kosten moet betalen, nu zij de factuur en de betalingsherinneringen nimmer heeft ontvangen. Naar het oordeel van de kantonrechter mocht het ziekenhuis uitgaan van de gegevens die op grond van de behandelingsovereenkomst bij het ziekenhuis bekend waren. Het is de verantwoordelijkheid van de vrouw om partijen met wie zij een overeenkomst heeft, op de hoogte te brengen hoe zij bereikt kan worden na een verhuizing.

Differentiatie in tarieven is onrechtmatig, omdat het in strijd is met het beginsel van rechtszekerheid.

Tariefbeschikking voor de geestelijke gezondheidszorg en de forensische zorg 2022. De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) komt op tegen de in die tariefbeschikking opgenomen tariefdifferentiatie. Die tariefdifferentiatie houdt in dat de vrijgevestigde psychiater, als zijn inzet volgens het Landelijk Kwaliteitsstatuut GGZ (LKS) noodzakelijk is, het psychiatertarief mag declareren. Als zijn inzet volgens het LKS niet noodzakelijk is, geldt een lager tarief. Het College verklaart het beroep van de NVvP gegrond. Er kan namelijk niet goed worden bepaald wanneer de inzet van de psychiater noodzakelijk is. Het LKS is daarvoor niet geschikt. Het College oordeelt dat de tariefdifferentiatie onrechtmatig is, omdat deze in strijd is met het rechtszekerheidsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel. De NZa heeft ook in strijd met artikel 7:11, tweede lid, van de Awb onvolledig beslist op het bezwaar.