Plaatsing betrokkene met Wlz-indicatie en last tot inbewaringstelling Wzd in Wvggz-kliniek. Verzoek tot verlenging inbewaringstelling toegekend.

Betrokkene met Wlz-indicatie en inbewaringstelling op grond van de Wzd is opgenomen in een Wvggz-kliniek, waar hij zich verzet tegen de voortzetting van de inbewaringstelling. De rechtbank meent dat de kliniek en geneesheer-directeur er alles aan doen om aan de Wzd-zorgeisen te voldoen. Hoewel er geen wettelijke grondslag is voor dergelijke situaties, machtigt de rechtbank tot voortzetting van de inbewaringstelling; nood breekt wet.

Dubbelproblematiek Wzd en Wvggz en géén medische verklaring van een onafhankelijke psychiater.

Betrokkene lijdt aan een psychogeriatrische en/of psychiatrische aandoening. De rechtbank overweegt dat de problematiek die op de voorgrond staat samen met de zorgbehoefte van de betrokkene bepaalt of Wzd-zorg kan worden toegepast. De rechtbank oordeelt dat hiervoor een medische verklaring, opgesteld door een onafhankelijk psychiater, cruciaal is. Onder voorbehoud van deze medische verklaring wordt de rechterlijke machtiging gedeeltelijk toegekend, omdat de zorgbehoefte van betrokkene dat vergt.

Klacht tegen huisarts over niet honoreren verwijzingsverzoek voor een second opinion kennelijk ongegrond.

Klaagster verzoekt haar huisarts om een verwijzing naar een vitamine B12-kliniek nadat diverse specialisten geen vitamine B12-tekort hebben kunnen vast stellen. De huisarts wil klaagster alleen verwijzen naar een regulier werkend(e) internist of ziekenhuis. Uit kernregel 3 van de ‘KNMG Gedragscode voor artsen’ volgt dat een arts een verwijzingsverzoek voor een second opinion in beginsel moet honoreren. Naar het oordeel van het RTG kan van de huisarts echter niet verlangd worden dat zij een patiënt zonder meer verwijst naar een niet-reguliere kliniek terwijl een indicatie voor een dergelijke verwijzing ook nog eens ontbreekt. Het RTG verklaart de klacht kennelijk ongegrond.

Geschillencommissie ggz niet bevoegd om geschil te behandelen dat betrekking heeft op door de strafrechter opgelegde zorgverlening.

De klacht van de cliënt heeft betrekking op forensische zorgverlening door een zorgaanbieder die is opgelegd door de strafrechter. Het klachtenregime van de Wkkgz is hierop niet van toepassing. Om die reden is de geschillencommissie niet bevoegd om dit geschil te behandelen.

Periode 1984-1998: uitstoot van PFOA door Chemours onrechtmatig ten opzichte van gemeenten als eigenaar van verontreinigde percelen.

Tweede tussenvonnis. Chemours stoot bij de productie PFAS (PFOA en GenX) uit, waardoor de omgeving is verontreinigd. Voor de uitstoot heeft Chemours een vergunning en daar houdt Chemours zich aan. Vier gemeenten vorderen als perceeleigenaar schadevergoeding op grond van artikel 6:162 BW en op grond van artikel 6:175 BW. Gelet op de kennisvoorsprong en het feit dat het publiek belang in het geding is, heeft Chemours een verhoogde informatieplicht bij het aanvragen van de vergunning. Naar het oordeel van de rechtbank heeft Chemours met betrekking tot PFOA onrechtmatig gehandeld in de periode 1984-1998.

Een gz-psycholoog krijgt een berisping voor het opstellen van een verklaring ten behoeve van een cliënte die informatie bevat over een derde, zonder diens toestemming daarvoor.

Een gz-psycholoog heeft op verzoek van een cliënte die bij haar in behandeling was een verklaring opgesteld en afgegeven ten behoeve van een echtscheidingsprocedure, die informatie over klager als zijnde de ex-partner van cliënte bevatte. De gz-psycholoog wist dat deze verklaring zou worden ingebracht in die procedure en klager geen toestemming had gegeven voor deze verklaring. Het RTG komt tot gegrondverklaring van de klacht en legt de gz-psycholoog de maatregel van berisping op.

Klacht kan vanwege verschillende lezingen niet gegrond worden verklaard.

Een patiënt stelt onvoldoende geïnformeerd te zijn, het ziekenhuis bestrijdt dat. De commissie concludeert dat de klacht volgens vaste jurisprudentie van de commissie niet gegrond kan worden verklaard omdat niet kan worden vastgesteld wat de feitelijke gang van zaken is geweest.

Gezamenlijke expertise voldoet niet aan eis van inzichtelijkheid. Medisch onzorgvuldig handelen kan daar niet op worden gebaseerd.

Na het verwijderen van een hernia in twee operaties heeft een vrouw een beschadigde zenuwwortel. Volgens de vrouw is bij de eerste operatie medisch onzorgvuldig gehandeld, wat zij baseert op een gezamenlijke medische expertise. Die expertise voldoet volgens de rechtbank echter op doorslaggevende punten niet aan de eis van inzichtelijkheid. Mede gelet op het debat voorafgaand aan deze procedure komt de rechtbank niet toe aan nadere bewijslevering door de vrouw. De rechtbank wijst de vorderingen van de vrouw af.

Waarschuwing voor jeugdarts wegens het verstrekken van medische informatie aan Veilig Thuis, zonder klager daar vooraf in te kennen.

Veilig Thuis heeft naar aanleiding van een ingesteld onderzoek naar klager, verweerster als informant benaderd. Verweerster heeft vervolgens – zonder klager daarvoor om toestemming te vragen – medische informatie over zijn kinderen verstrekt. Verweerster heeft erkend dat zij klager voor het delen van informatie niet om toestemming heeft verzocht, terwijl er – in dit geval – geen reden is aan te wijzen waarom het vragen om toestemming in dit geval achterwege had kunnen blijven. Het RTG legt aan verweerster de maatregel van een waarschuwing op.

Kosten voor anticonceptie – geen indirecte discriminatie in de zin van artikel 14 EVRM alsmede geen positieve verplichting voor de Staat om feitelijke ongelijkheid die niet wordt veroorzaakt door de Staat actief op te lossen.

Deze uitspraak betreft het hoger beroep op een collectieve vordering van vijf Nederlandse belangenorganisaties (hierna: Clara Wichmann c.s.) tegen de Nederlandse Staat (hierna: de Staat). Clara Wichmann c.s. stelt dat de Staat in strijd met het discriminatieverbod handelt door hormonale anticonceptie niet kosteloos aan vrouwen te verstrekken, overwegende dat de kosten voor anticonceptie voornamelijk door vrouwen worden gedragen. Wat betreft het dragen van de kosten voor anticonceptie concludeert het hof in deze zaak dat geen sprake is van (in)directe discriminatie in de zin van artikel 14 EVRM. Derhalve is ook geen sprake van een vergaande positieve verplichting voor de Nederlandse staat.