Periode 1984-1998: uitstoot van PFOA door Chemours onrechtmatig ten opzichte van gemeenten als eigenaar van verontreinigde percelen.

Tweede tussenvonnis. Chemours stoot bij de productie PFAS (PFOA en GenX) uit, waardoor de omgeving is verontreinigd. Voor de uitstoot heeft Chemours een vergunning en daar houdt Chemours zich aan. Vier gemeenten vorderen als perceeleigenaar schadevergoeding op grond van artikel 6:162 BW en op grond van artikel 6:175 BW. Gelet op de kennisvoorsprong en het feit dat het publiek belang in het geding is, heeft Chemours een verhoogde informatieplicht bij het aanvragen van de vergunning. Naar het oordeel van de rechtbank heeft Chemours met betrekking tot PFOA onrechtmatig gehandeld in de periode 1984-1998.

Een gz-psycholoog krijgt een berisping voor het opstellen van een verklaring ten behoeve van een cliënte die informatie bevat over een derde, zonder diens toestemming daarvoor.

Een gz-psycholoog heeft op verzoek van een cliënte die bij haar in behandeling was een verklaring opgesteld en afgegeven ten behoeve van een echtscheidingsprocedure, die informatie over klager als zijnde de ex-partner van cliënte bevatte. De gz-psycholoog wist dat deze verklaring zou worden ingebracht in die procedure en klager geen toestemming had gegeven voor deze verklaring. Het RTG komt tot gegrondverklaring van de klacht en legt de gz-psycholoog de maatregel van berisping op.

Klacht kan vanwege verschillende lezingen niet gegrond worden verklaard.

Een patiënt stelt onvoldoende geïnformeerd te zijn, het ziekenhuis bestrijdt dat. De commissie concludeert dat de klacht volgens vaste jurisprudentie van de commissie niet gegrond kan worden verklaard omdat niet kan worden vastgesteld wat de feitelijke gang van zaken is geweest.

Gezamenlijke expertise voldoet niet aan eis van inzichtelijkheid. Medisch onzorgvuldig handelen kan daar niet op worden gebaseerd.

Na het verwijderen van een hernia in twee operaties heeft een vrouw een beschadigde zenuwwortel. Volgens de vrouw is bij de eerste operatie medisch onzorgvuldig gehandeld, wat zij baseert op een gezamenlijke medische expertise. Die expertise voldoet volgens de rechtbank echter op doorslaggevende punten niet aan de eis van inzichtelijkheid. Mede gelet op het debat voorafgaand aan deze procedure komt de rechtbank niet toe aan nadere bewijslevering door de vrouw. De rechtbank wijst de vorderingen van de vrouw af.

Waarschuwing voor jeugdarts wegens het verstrekken van medische informatie aan Veilig Thuis, zonder klager daar vooraf in te kennen.

Veilig Thuis heeft naar aanleiding van een ingesteld onderzoek naar klager, verweerster als informant benaderd. Verweerster heeft vervolgens – zonder klager daarvoor om toestemming te vragen – medische informatie over zijn kinderen verstrekt. Verweerster heeft erkend dat zij klager voor het delen van informatie niet om toestemming heeft verzocht, terwijl er – in dit geval – geen reden is aan te wijzen waarom het vragen om toestemming in dit geval achterwege had kunnen blijven. Het RTG legt aan verweerster de maatregel van een waarschuwing op.

Kosten voor anticonceptie – geen indirecte discriminatie in de zin van artikel 14 EVRM alsmede geen positieve verplichting voor de Staat om feitelijke ongelijkheid die niet wordt veroorzaakt door de Staat actief op te lossen.

Deze uitspraak betreft het hoger beroep op een collectieve vordering van vijf Nederlandse belangenorganisaties (hierna: Clara Wichmann c.s.) tegen de Nederlandse Staat (hierna: de Staat). Clara Wichmann c.s. stelt dat de Staat in strijd met het discriminatieverbod handelt door hormonale anticonceptie niet kosteloos aan vrouwen te verstrekken, overwegende dat de kosten voor anticonceptie voornamelijk door vrouwen worden gedragen. Wat betreft het dragen van de kosten voor anticonceptie concludeert het hof in deze zaak dat geen sprake is van (in)directe discriminatie in de zin van artikel 14 EVRM. Derhalve is ook geen sprake van een vergaande positieve verplichting voor de Nederlandse staat.

Schending beroepsgeheim huisarts bij aangifte na inbraak door patiënt.

De in deze zaak aangeklaagde huisarts heeft aangifte van inbraak en brandstichting gedaan. De huisarts heeft bij de aangifte gemeld dat hij klager van het plegen van de feiten verdacht. Hierbij heeft de huisarts verteld dat klager nog in de praktijk was geweest vlak na de eerste inbraak en de brandstichting, omdat hij een TBC-onderzoek wilde. Klager verwijt de huisarts schending van zijn beroepsgeheim: de huisarts heeft door te vertellen over het TBC-onderzoek onnodig medische informatie verstrekt aan de politie zonder instemming van klager. De klacht wordt gegrond verklaard, maar het RTG ziet af van het opleggen van een maatregel.

In kort geding is niet komen vast te staan of verzekeraar gehouden is de volledige kosten voor een operatie in het buitenland te vergoeden of dat het marktconforme tarief van een vergelijkbare DBC volstaat.

Deze kortgedingprocedure richt zich op de vraag of op basis van de overlegde stukken kan worden vastgesteld dat eiser op grond van de polisvoorwaarden recht heeft op de volledige vergoeding van de kosten voor een operatie in Cyprus (Tarlovcyste-operatie) in tegenstelling tot de vergoeding van het marktconforme tarief in Nederland. Primair stelt eiser zich op het standpunt dat de noodzakelijke operatie in Cyprus niet in Nederland beschikbaar is waardoor VGZ (verweerder) geen markconform tarief had kunnen vaststellen op basis van een vergelijkbare bestaande Diagnose Behandel Combinatie (hierna: DBC).

Als sprake is van een calamiteit moet het volledige medisch dossier worden verstrekt.

Klagers zoon is vroegtijdig overleden als gevolg van een calamiteit. Klager vraagt de Geschillencommissie Ziekenhuizen te oordelen over de nazorg aan de familie, het handelen van de klachtenfunctionaris, de behandeling door de calamiteitencommissie en het verstrekken van het medisch dossier. De commissie acht zich enkel bevoegd om zich uit te laten over de klacht die gaat over de verstrekking van het dossier.

Zorgaanbieder kon redelijkerwijs niet tot besluit opheffen woongroep komen.

Een zorgaanbieder heeft besloten om een woongroep op te heffen en zes cliënten te verplaatsen. De zorgaanbieder heeft in de procedure tot het besluit niet zorgvuldig gehandeld. De klacht wordt gegrond verklaard.