Zorggroep Noordwest-Veluwe Zorg/woonzorgbegeleider

Een arbeidsongeschikte woonzorgbegeleider weigert zonder goede redenen passende arbeid te verrichten, komt meerdere keren niet op afspraken met de bedrijfsarts, een en ander ondanks looninhouding. Werkgever verzoekt de kantonrechter de arbeidsovereenkomst te ontbinden. Werkneemster verzoekt om toekenning van de transitievergoeding (bijna € 4000) en een billijke vergoeding (€ 100.000). De kantonrechter ontbindt vanwege ernstig verwijtbaar handelen van werkneemster en kent geen vergoedingen toe.

X/Y

In een spoedprocedure tot voortzetting van een inbewaringstelling mag de rechter zonder motivering het verzoek om een second opinion naast zich neer leggen. Dit blijkt uit de bepalingen van de Wet Bopz en levert ook geen schending van artikel 5 EVRM op, aldus de Hoge Raad.

X/Psychiater

Verweerder werkt voor het Bureau Rijbewijs Keuringen (BRK) als psychiater. Na het verrichten van een rijbewijskeuring oordeelt verweerder in eerste instantie dat klager ‘geschikt zonder een termijnbeperking’ is. Nadat verweerder aanvullende informatie heeft verkregen van het CBR, wijzigt hij zijn advies naar ‘ongeschikt’. Klager verwijt verweerder onder andere dat er, ten aanzien van de wijziging van de rapportage, geen sprake is geweest van hoor en wederhoor. Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg oordeelt dat klager ten onrechte geen kans heeft gekregen om te reageren op de nadere informatie van het CBR, waardoor de methode van onderzoek onzorgvuldig is. Een waarschuwing wordt opgelegd.

X/Y

De vraag in deze zaak is of voor betrokkene een voorlopige machtiging tot gedwongen opname ex artikel 2 Wet Bopz nodig is, omdat zij minderjarig is en op grond van artikel 2 lid 3 Wet Bopz de ouders met gezag moeten instemmen. De vader met gezag is echter onvindbaar. De Rechtbank Noord-Holland is met de raadsman van oordeel dat in dit geval het gezag van de vader geschorst is. Omdat moeder met gezag en betrokkene beiden instemmen met een vrijwillige opname, is een machtiging niet nodig.

X/Y

Klaagster stelt dat verweerster tijdens het spreekuur bij verweerster onvoldoende is onderzocht. Patiënt is een dag na het spreekuur overleden ten gevolge van een streptokokken A sepsis. De Geschillencommissie Huisartsen oordeelt dat verweerster adequaat heeft gehandeld. Verweerster kan geen verwijt worden gemaakt.

X/Y

Betrokkene heeft de rechtbank verzocht om een second opinion bij de beoordeling van het verzoek tot voortgezet verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis. De rechtbank heeft dit verzoek zonder motivering afgewezen. De Hoge Raad is van mening dat het verzoek gemotiveerd afgewezen had moeten worden, echter dat het in casu niet kan leiden tot cassatie, nu de afwijzing van het verzoek wel in de overwegingen van de rechtbank besloten ligt en zij had kunnen volstaan met de overweging dat het verzoek van de betrokkene in het geheel niet was gemotiveerd.

X/Y

Betrokkene is vanuit detentie, maar op grond van een machtiging in het kader van de Wet Bopz opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Tijdens diens behandeling worden hem allerlei maatregelen en beperkingen opgelegd. Zijn klachten hierover worden door de klachtencommissie en de rechtbank ongegrond verklaard. De Hoge Raad ziet dit echter anders. Zo moet een instelling onderscheid maken naar de rechtspositie en verblijfstitel van patiënten, waarbij voor ter beschikking gestelden een zwaarder regime geldt dan voor Bopz-patiënten. Daarnaast mag niet te snel worden aangenomen dat een betrokkene afstand heeft gedaan van diens rechten uit de Wet Bopz, ook niet als de betrokkene tijdens zijn detentie bewust heeft gekozen voor een gedwongen opname. Tot slot legt de Hoge Raad het verschil uit tussen maatregelen en beperkingen die kunnen worden opgelegd in het kader van huisregels, beperkingen in de zin van artikel 40 Wet Bopz en dwangbehandeling.

anesthesie-assistent/Elisabeth Ziekenhuis

Het hof is van oordeel dat het Ziekenhuis tot het moment van de afwijzing van het door het Ziekenhuis ingediende ontbindingsverzoek geen zorgplicht heeft geschonden en dus niet jegens werknemer schadeplichtig is. Maar volgens het hof heeft het Ziekenhuis wel nagelaten om (passende) maatregelen te treffen om de werkverhoudingen na afwijzing van het ontbindingsverzoek te normaliseren en heeft het Ziekenhuis daarom de zorgplicht wel geschonden. Er bestaat oorzakelijk verband tussen de schending van deze zorgplicht en de psychische gezondheidsklachten waaraan werknemer lijdt. Het hof zal nu moeten gaan bepalen in hoeverre de psychische gezondheidsklachten van werknemer al bestonden voor de beschikking van de kantonrechter en in hoeverre die klachten te wijten zijn aan het feit dat de werkverhoudingen na de terugkeer van werknemer in februari 2008 niet genormaliseerd zijn (als gevolg van het uitblijven van passende maatregelen van de kant van het Ziekenhuis)

X/Y

Appellant was in behandeling genomen op de locatie van een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. De zorginstelling heeft daarna op grond van het protocol 'Andere dan hulpverleningsrelaties' de behandeling gestaakt omdat er onvoldoende emotionele afstand zou bestaan tussen een medewerker en appellant, aangezien de zus van appellant op dezelfde locatie werkzaam is. De klachtencommissie en de Geschillencommissie Geestelijke Gezondheidszorg verklaren de klachten van appellant over het besluit van de zorginstelling ongegrond. De rechtbank wijst vervolgens de vordering tot vernietiging van het bindend advies van de Geschillencommissie af. Het hof bekrachtigt dit vonnis en oordeelt dat door appellant geen bewijzen voor concrete stellingen zijn aangevoerd die tot de conclusie zouden moeten leiden dat gehoudenheid aan het bindend advies naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn.

X/Y

Tussen een patiënt en zijn ziektekostenverzekeraar is een discussie ontstaan over de uitleg van de polisvoorwaarden. De patiënt wenst een behandeling buiten Sint Maarten af te nemen. De ziektekostenverzekeraar beroept zich op een uitsluitingsclausule wegens pre-existente gezondheidsklachten. De bewoordingen van de polis laten niet de conclusie toe dat dekking voor een behandeling buiten Sint Maarten niet is meeverzekerd. De vordering wordt toegewezen.