Prejudiciële beslissing over aansprakelijkheid voor PIP-implantaten.

Prejudiciële beslissing op GZR 2019-0235. De antwoorden van de Hoge Raad op de vragen van het Hof 's-Hertogenbosch: 1) het plaatsen van een PIP-implantaat dat industriële siliconen bevatte, levert een tekortkoming op in de nakoming van de geneeskundige behandelingsovereenkomst, maar kan de hulpverlener, of ingevolge de centrale aansprakelijkheid van art. 7:462 lid 1 BW het ziekenhuis, niet worden toegerekend, zodat geen aansprakelijkheid bestaat; 2) het plaatsen van een PIP-implantaat dat geen industriële siliconen bevatte, maar wel een verhoogde kans had op scheuren en lekken levert in beginsel een tekortkoming op, behalve als een dergelijk implantaat naar de medische inzichten van destijds state of the art was, waarvan de bewijslast op de hulpverlener rust.

Rechtbank wijst verzoek tot voortzetting rechterlijke machtiging af; onvoldoende duidelijk is of bij betrokkene sprake is van een stoornis in de zin van de Wvggz of de WZD. Tevens is de beslistermijn van drie weken overschreden.

Rechtbank kent schadevergoeding toe op grond van artikel 44 WZD.

Beoordeling aansprakelijkheid in geval van suïcide.

Hoger beroep van GZR 2018-0186. Een vader en zijn nog geen jaar oude dochtertje hebben een procedure aangespannen tegen Stichting Arkin, Stichting GGZ Ingeest en vijf artsen. Aanleiding hiervoor is de trieste impulssuïcide van de moeder. Volgens de vader hebben de artsen inadequaat onderzocht hoe de toestand van de moeder was en hadden zij niet mogen concluderen dat het verantwoord was dat zij de nacht thuis zou doorbrengen en dat de daaropvolgende dag de voortgang zou worden besproken. De rechtbank, en thans ook het hof, komen tot een ander oordeel. Niet kan worden geoordeeld dat de artsen hun zorgplicht hebben geschonden. De beoordeling vond plaats conform de Multidisciplinaire richtlijn diagnostiek en behandeling suïcidaal gedrag. Tegenover het verweer heeft de man onvoldoende gesteld. Het hof bekrachtigt het rechtbankvonnis.

CCR/zorgaanbieder.

Een zorgaanbieder verzoekt de Landelijke Commissie van Vertrouwenslieden (hierna: LCvV) bij bindende uitspraak vast te stellen dat de zorgaanbieder in redelijkheid tot het voorgenomen besluit heeft kunnen komen om de CCR te ontbinden, de leden van de CCR te ontheffen uit hun taak en in overleg met de zes lokale raden zorg te gaan dragen voor herinrichting van de centrale cliëntmedezeggenschap. De LCvV oordeelt dat het geschil zoals is voorgelegd aan de LCvV door de burgerlijke rechter dient te worden beoordeeld en oordeelt dat de LCvV niet bevoegd is het geschil te behandelen.

CRV/zorgaanbieder.

De lokale cliëntenraad van een zorgaanbieder (hierna: CRV) heeft de voorzitter van de Landelijke Commissie van Vertrouwenslieden (hierna: LCvV) verzocht in een spoedprocedure ex artikel 23a reglement LCvV bij voorlopige voorziening te bepalen dat de zorgaanbieder verkiezingen uitschrijft voor alle lokale raden binnen de organisatie, omdat de raden op dit moment niet conform de voorschriften uit de reglementen van 2009 zijn ingericht, en er diverse personen zitting in hebben die geen cliëntvertegenwoordiger (meer) zijn. Zij kunnen ook niet worden afgevaardigd in de CCR. De voorzitter van een lokale raad, die tevens voorzitter van de CCR is, is geen cliëntvertegenwoordiger en kan om die reden ook niet aanblijven. De CRV stelt dat wanneer er verkiezingen zijn gehouden en er nieuwe raden zijn gevormd, de zorgaanbieder advies kan vragen over een nieuwe medezeggenschapsregeling. De zorgaanbieder en de CCR geven in het verweer aan dat er een reglementsaanpassing heeft plaatsgehad waardoor de CCR-voorzitter wel legitiem is aangesteld. De voorzitter van de LCvV bepaalt bij wege van voorlopige voorziening dat de voorzitter van de CCR geen deel uitmaakt van de CCR totdat voorzien is in een volwaardig lidmaatschap van de voorzitter van de CCR van een cliëntenraad van de zorgaanbieder. Voorts bepaalt de voorzitter van de LCvV dat de zorgaanbieder de herziening van de cliëntmedezeggenschap binnen de zorgaanbieder dient te vervolgen.

Een Duitse vrouw ondergaat in een Nederlandse privékliniek een borstlift. Dat mondt uit in een necrose, waarna de tepel, het borstklierweefsel en het onderhuidse vet moeten worden verwijderd. Volgens de vrouw is de behandelend plastisch chirurg tekortgeschoten. Volgens het hof komt de vrouw geen beroep toe op het ontbreken van informed consent. Ter beantwoording van de vraag of de plastisch chirurg per- en postoperatief conform de professionele standaard heeft gehandeld, gelast het hof een deskundigenonderzoek. Eventuele tekortkomingen van een assistent worden aan de plastisch chirurg toegerekend. De Nederlandse rechter is bevoegd en Nederlands recht is van toepassing.

Meineed tijdens een zitting bij het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg en tot twee maal toe meineed bij de rechter-commissaris leidt tot drie maanden gevangenisstraf.

Verzoek om voorlopige voorziening openbaarmaking aanwijzing afgewezen.

Een door de IGJ op grond van artikel 27 Wkkgz aan een tandartsenpraktijk gegeven aanwijzing is naar het oordeel van de voorzieningenrechter van de Rechtbank Overijssel voldoende draagkrachtig gemotiveerd en kan daarom openbaar gemaakt worden. Het verzoek om een voorlopige voorziening van de tandartsenpraktijk wordt afgewezen.

Terugvordering door zorgverzekeraar wegens strijd met WMG.

Terugvordering vergoedingen door zorgverzekeraar wegens behandelingen die niet zijn uitgevoerd onder de regels van supervisie door een niet-BIG-geregistreerde tandarts.